Een stem aan de Zeeuwse natuur

“Gaaf hè?! Hoor je dat gefluit? Dat zijn smienten. Die worden ook wel fluiteenden genoemd. Pak de verrekijker maar. Dan kun je ze zien. En zie je die zilverreiger daar verderop?” Boswachter Otto de Kat is helemaal thuis in de inlagen langs de zuidkust van Schouwen-Duiveland en weet er veel en vol passie over te vertellen. Toch woont hij hier pas tweeënhalf jaar.

Naar Zierikzee
Het was tijd voor verandering. Daar waren Otto en zijn vrouw helemaal uit. Dat verlangen werd in 2021 werkelijkheid. “Ik werkte als coach en trainer aan sociale projecten. Dat deed ik in Zuid-Afrika en later ook in Nederland. Mijn vrouw en ik hebben vijftien jaar met heel veel plezier in Amsterdam gewoond, onze dochters zijn daar geboren. Op een gegeven moment realiseerden we ons: ‘Het is tijd om naar buiten te gaan’. We wilden wonen op een plek met natuur én karakter. Door mijn roots was Zeeland een logische keuze. Na een lange zoektocht vonden we ons droomhuis, in Zierikzee. We voelden heel sterk dat we daar gingen wonen. Alles klopte! Op die plek wonen we nu dus zo’n tweeënhalf jaar, onderaan de haven op een minuut lopen van het havenkanaal en tien minuten fietsen van de Oosterschelde. Wat een ongelooflijke rijkdom dat we dat onszelf en onze kinderen kunnen geven.”

Ubuntu op Schouwen-Duiveland
Hoewel de stap in eerste instantie spannend was (“Je weet wat je achterlaat, maar niet wat je daarvoor terugkrijgt”) voelde het gelijk goed. “Je moet het hier samen doen. De mensen zijn open en staan voor elkaar klaar. Dat begint al wanneer ik op de bus naar Schouwen-Duiveland stap. Een knikje van de buschauffeur en de mensen in de bus begroeten elkaar. We voelen ons hier heel erg welkom. Toen we hier nog niet zo lang woonden, was er die tornado. Ik heb eerst gecheckt of alles goed was met de kinderen op school en daarna gelijk de bezem gepakt en ben ik de buren gaan helpen. Dat gevoel van verbondenheid, ubuntu zoals ze dat in Zuid-Afrika zeggen, dat is heel mooi om te merken en om onderdeel van te zijn.”

Verwondering
Otto was al snel verwonderd door de verscheidenheid aan natuur op Schouwen-Duiveland. “Als je hier door Levensstrijd loopt, is dat toch uniek! Je ziet de toren en contouren van de stad, maar hier ben je volledig in de natuur vol wulpen, tureluurs, kieviten, lepelaars en nu vooral smienten en andere overwinteraars. Vanuit ons huis ben ik hier binnen een paar minuten. We fietsen nagenoeg elke week langs de zuidkust met onze kinderen. Ze roepen dan welke vogels ze zien: ‘Kijk, papa een wulp.’ Of de jongste doet na hoe een lepelaar loopt. En dan eindigen we op het Havenhoofd om bruinvissen te spotten. Met onze oudste dochter ben ik afgelopen zomer voor het eerst gaan snorkelen in de Oosterschelde. Zo gaaf om te zien hoeveel wieren, schaaldieren en krabben er net onder het wateroppervlak leven. Ze wist niet wat ze zag. Toen ik in Zuid-Afrika werkte, ging ik elk weekend de natuur in. Als je me toen had verteld dat het hier minstens zo mooi is, had ik je wellicht niet geloofd. Er is hier zo’n verscheidenheid aan natuur. Pas nog was ik met een klas in de Zeepeduinen. Toen ik wat dingen had uitgelegd en laten zien, zei een jongetje: ‘Wauw, dat is allemaal hier. Op ons eiland!’. Dat gevoel en die verwondering geef ik graag door. Tegelijk heeft de natuur heel hard onze zorg en bescherming nodig. Het is dus ook heel erg belangrijk dat we vanuit natuurmonumenten mensen zo bij de natuur betrekken, want beschermen begint bij beleven.”

Inspireren
In zijn werk bij Natuurmonumenten voelt Otto zich als een vis in het water. “We werken met meerdere boswachters met allerlei specialismen en die zijn allemaal nodig. Ook hebben we bij Natuurmonumenten daar bovenop heel veel leden en enorm betrokken vrijwilligers. Zonder hen zouden we nergens zijn. Laatst stond ik met een aantal van hen bij de Plompe Toren. Vertellen over het gebied én het werk wat we doen. Mooi om samen te doen en met ons enthousiasme mensen voor te lichten en nieuwe leden te werven. Ook Duitsers en Belgen bezoeken onze natuurgebieden graag. De kust van België is grotendeels volgebouwd. Zij waarderen onze rijke natuurlijke open kust en willen die helpen te beschermen door lid te worden. Onze Oosterburen doen geregeld een donatie. Het is natuurlijk ontzettend mooi dat we naast onze eigen inwoners ook de toeristen die ons eiland bezoeken mogen inspireren en bewust maken.”

Dijkpaal 202
Op een paar minuten lopen van zijn huis staat Dijkpaal 202. Die heeft een speciaal plekje in Otto’s hart. “Het is langs het kanaal waar ik mijn dagelijkse rondje met de hond loop. Bij die paal ben ik net lekker in cadans. We hadden ons leven omgegooid. Het was nu tijd om na te denken over wat ik echt wilde qua werk. Hier besloot ik om te solliciteren bij Natuurmonumenten op Tiengemeten en wederom bij diezelfde dijkpaal enige tijd later om te gaan voor de functie van Boswachter Communicatie en Beleven in Zeeland. Zeker nu ik vader ben, realiseer ik me hoe belangrijk het is dat we goed zorgen voor alles waar we gebruik van maken. Ik heb als missie om de wereld een stukje mooier achter te laten. Ik heb gewerkt als coach en trainer en ik gaf daarmee een stem aan minderheidsgroeperingen. Nu mag ik samen met mijn collega’s een stem geven aan de natuur. Dat ervaar ik als een enorme eer.”

Als je het leuk vindt, kun je Otto volgen via boswachterotto op Instagram via @boswachterotto.